‘Weer kunnen werken, was voor mij belangrijk’

Sandra (53) kreeg eind 2016 de diagnose zeldzame eierstokkanker. Ze had een drukke baan als eventmanager bij KPN. Een baan waar ze aan was verknocht. Na haar behandelingen wilde ze graag weer zo snel mogelijk aan de slag.

Binnen een jaar weer fulltime werken

Haar leidinggevende Aline zorgde ervoor dat haar re-integratietraject buitengewoon goed verliep. Zo goed zelfs, dat Sandra binnen een jaar na haar diagnose weer fulltime werkte. In haar oude baan. Sandra: “Natuurlijk staat door mijn ziekte mijn gezin op 1. Maar weer kunnen werken, gaf mij een belangrijk stukje van mijn identiteit terug.

Nieuw jurkje paste niet meer

Ik merkte dat er wat met mijn lijf aan de hand was doordat mijn nieuwe jurkje ineens niet meer paste. Dat was op zich niet heel verwonderlijk, want ik jojode met mijn gewicht. Mijn man en kinderen lachten me daar altijd een beetje om uit. Maar nu voelde mijn buik anders. Harder. Ik dacht aan een vleesboom. De echo liet echter een tumor zien in mijn eierstok en afwijkingen in mijn longen. Ik werd geopereerd en er werd weefsel afgenomen. Toen ik wakker werd na de operatie kreeg ik goed nieuws: geen kanker. Ik haalde opgelucht adem. Maar een week later vertelde mijn arts dat uit het weggenomen weefsel bleek dat het toch foute boel was. Hij had wel verteld dat er in 10% van de gevallen alsnog een slechte uitslag mogelijk is. Maar zoiets onthoud je blijkbaar niet. Ik bleek een zeer zeldzame vorm van eierstokkanker te hebben. Met een slechte prognose die gaandeweg steeds slechter werd. Ik voelde me verslagen. Ik had geen controle meer over wat er met mij gebeurde. Terwijl ik juist altijd ‘in charge’ ben. Ook mijn werk als eventmanager vereist dat. Dan heb ik naast plan A, ook altijd een plan B, C en D. Nu had ik geen enkel plan meer…

Nieuwsbrief voor collega’s

Tijdens het hele traject van diagnose en ziekte had ik goed contact met mijn leidinggevende Aline. Ze hield mij op de hoogte van de dingen die op het werk speelden. En ze greep in toen ik van alle kanten werd bedolven onder de telefoontjes en bloemen van collega’s en mijn werkcontacten. Kijk, de 1e bos bloemen is geweldig, en de 2e ook. Maar op een gegeven moment stond er een vrachtwagen voor de deur met weet ik hoeveel bossen witte bloemen. Zo lief bedoeld, maar ik kon alleen maar huilen: ‘Ik ben nog niet dood, ik wil ze niet’. Aline stelde voor om een soort nieuwsbrief te maken voor iedereen die wilde weten hoe het met mij ging. Dat was een geweldig idee, want ik kende via m’n werk heel veel mensen. En die wilde ik ook graag allemaal op de hoogte houden. Vanaf toen kreeg ik geen telefoontjes en bloemen meer, maar appjes die ik in mijn eigen tempo kon beantwoorden. En leuke cadeautjes en ruim 600 lieve kaartjes.

Helft gezin ziek

Tot overmaat van ramp bleek 3 maanden na mijn diagnose onze dochter Daphne een tumor op haar tong te hebben. De paniek sloeg toe. Ik was niet meer bang dat ík haar 21-diner niet meer mee zou maken, maar vroeg me af of zíj het zou redden. Gelukkig bleek haar tumor uiteindelijk niet kwaadaardig. Maar dat nam niet weg dat de helft van ons gezin ziek was. Dat had natuurlijk nogal wat impact. Misschien wel het meeste op mijn man Robert en onze zoon Jasper. Voor mij was het een soort geluk bij een ongeluk, dat ik door mijn ervaring Daphne goed kon steunen. Ook wilde ik per se een goed voorbeeld voor haar zijn. Want als zij zou zien dat ik er weer bovenop kwam, dan zou dat haar vertrouwen geven dat het haar ook kan lukken.

Weer fulltime aan de slag

Weer kunnen gaan werken was voor mij echt belangrijk. Werken geeft structuur aan je dagen en maakt dat je je weer onderdeel voelt van de maatschappij. Ik was die Sandra met kanker zo beu. Aline begreep dat en ze snapte ook dat ze mij een beetje tegen mijzelf moest beschermen. Want hoe graag ik ook wilde, door de operaties had ik pijnklachten en zat ik opeens midden in de overgang. En ik had bizar weinig energie. Aline vroeg me heel open wat ik wilde én wat ik dacht aan te kunnen. Ik begon met wat klusjes achter de schermen bij een evenement. Wat gaf dat een goed gevoel zeg! En Aline zag dat het me goed afging. Ze regelde dat ik vanuit huis kon werken, op momenten die mij het beste uitkwamen. En dat ik een ochtend vrij kon plannen, om bij te komen als ik de avond ervoor bij een evenement aanwezig was. Zo kon ik met haar hulp en haar begrip voor mijn situatie steeds meer uren maken.

Ik gun iedereen zo’n leidinggevende

In augustus 2017 zat ik weer op mijn 40-urige werkweek. En dat zit ik nog steeds. Met heel veel plezier. Dat is echt te danken aan Aline. Ik heb bijzonder veel geluk met haar als leidinggevende. En met mijn werkgever KPN. Want ook de board van KPN heeft mij altijd gesteund: tijdens mijn ziektetraject én mijn re-integratietraject. Dat is geweldig. Het laat zien dat er met goede begeleiding vanuit je werk veel mogelijk is. Ik wens iedereen die zijn werk weer wil oppakken dan ook iemand als Aline toe.”

- Op de foto staat Sandra samen met haar arts Ward Hofhuis, oncologisch gynaecoloog van het Franciscus Gasthuis & Vlietland in Rotterdam -