'Achteraf ben ik zo blij dat ik me heb laten testen'

Onrustige cellen in de baarmoederhals: ‘Ik was zwanger en toen bleek het uitstrijkje niet goed’

Marloes (39) woont met Ted (48) en hun kinderen Willem (4) en Guusje (2) in Leiden. Toen ze zwanger was van haar dochter bleek ze een voorstadium van baarmoederhalskanker te hebben. Marloes: ‘Achteraf ben ik zo blij dat ik me heb laten testen, dit had heel anders kunnen aflopen.’

Totaal niet mee bezig

‘Op m’n dertigste kreeg ik de oproep voor het bevolkingsonderzoek. Ik was single, woonde in Amsterdam en was totaal niet op die manier met m’n gezondheid bezig. Ook vriendinnen hoorde ik er niet over. Ik heb die oproep destijds laten slingeren en dacht: dat doe ik nog wel een keer. Uiteindelijk ben ik toen helemaal niet gegaan. Zo dom.’

Even genoeg gehad

‘Na vijf jaar kreeg ik een tweede oproep. Een halfjaar daarvoor was ik bevallen van Willem. Die zwangerschap had ik een hoge bloeddruk en veel last van bloedingen. Ik heb toen veel inwendige onderzoeken gehad en er hadden voor mijn gevoel wel even genoeg mensen naar m’n baarmoeder gekeken. Bovendien zat ik midden in de luiers en gaf ik borstvoeding, dus ook toen maakte ik geen ruimte voor een uitstrijkje.’

Slechte PAP

‘Een jaar later, Willem was toen anderhalf, wilden we voor een tweede gaan, maar het zwanger worden ging minder snel dan de eerste keer. Ik wilde zeker weten of mijn lijf helemaal in orde was en pas toen ben ik voor het bevolkingsonderzoek gegaan. Ik bleek een slechte PAP’ te hebben. Die code geeft aan in welke mate er afwijkende cellen zijn gevonden. Met PAP 3b moest ik naar de gynaecoloog voor een biopt. Ik liet hem weten dat ik zwanger probeerde te worden, dat was volgens hem geen probleem.’

Snel behandelen

‘Na twee weken – ik zat op de boot voor een vakantie op Ameland – werd ik gebeld. Omdat de cellen dermate afwijkend waren, wilden de artsen snel behandelen. We planden de dinsdag na de vakantie de ingreep in: ze zouden de onrustige cellen wegbranden en de snijranden controleren. Inmiddels was de situatie iets serieuzer. Het advies luidde dan ook zeker een halfjaar te wachten met een zwangerschap, na de ingreep.’

‘We gaan niet wachten’

‘Die vakantie begonnen m’n borsten te lekken, terwijl ik allang geen borstvoeding meer gaf. Ik dacht: hier klopt iets niet. Ik deed in de ochtend voor het ziekenhuisbezoek een test en ik bleek zwanger. Ik belde meteen het ziekenhuis om te vragen wat ik moest doen. De gynaecoloog zei: ‘Begrijp me niet verkeerd. Ik ben blij voor je dat je zwanger bent, maar de timing is niet goed. We gaan niet wachten tot je van je bevalling bent hersteld. We willen dit voorstadium van baarmoederhalskanker niet voorbij zijn.’ Onder invloed van de hormonen kunnen de onrustige cellen rare dingen gaan doen, legde hij uit.’

Onder het mes

‘De ingreep zou in principe geen invloed op de zwangerschap hebben, maar toch wilde de gynaecoloog hem pas na twaalf weken uitvoeren. ‘Mocht de zwangerschap misgaan, dan mag dat voor je gevoel niet de reden zijn,’ zei hij. Met vijftien weken ging ik naar de polikliniek. Je krijgt bij deze ingreep een lokale verdoving, maar omdat ik zwanger was, kon die niet helemaal goed worden uitgevoerd. Daardoor voelde ik het best goed. Bovendien was het een raar idee dat ze in je vagina bezig zijn, terwijl je kind op tweeënhalve centimeter afstand zit. Aan de ene kant van de behandeltafel stond mijn vriend en aan de andere kant de verpleegster. Ik kneep keihard in hun handen en huilde de hele tijd.’

Wat een opluchting

‘Gelukkig bleken de snijranden schoon. Wat een opluchting! Dit betekende dat de ingreep was gelukt en ik me nu eindelijk volledig kon focussen op mijn zwangerschap. Als m’n dochter geboren zou zijn moest ik nog een uitstrijkje laten maken en een jaar later weer. Maar uit die controles bleek dat ik het virus dat baarmoederhalskanker veroorzaakt niet meer bij me droeg. Deze hele rollercoaster liep voor mij met een sisser af.

Achteraf ben ik ontzettend blij dat ik op m’n 36ste de helderheid van geest had om me te laten testen. Als ik tot m’n veertigste had gewacht, hadden die cellen zich zomaar tot kanker kunnen ontwikkelen. Dat had ik mezelf, maar zeker m’n kinderen echt niet willen aandoen.’

Ga voor dat uitstrijkje

‘Inmiddels heb ik het allemaal een plek gegeven, maar ik ben me nu bewuster van m’n gezondheid en realiseer me dat ik niet onsterfelijk ben. Het heeft er niet direct mee te maken, maar nu check ik bijvoorbeeld ook regelmatig m’n borsten. Ik heb mijn verhaal ook veel gedeeld: op Twitter, waar ik actief ben, en met vriendinnen. Een uitstrijkje is niet spannend of vervelend; je kunt het zelfs thuis doen met een zelftest. Ik wil echt iedereen adviseren: maak gebruik van het bevolkingsonderzoek. Het is een kleine moeite en het kan je een hoop ellende besparen.’

Dit artikel is geschreven door de redactie van Ouders van Nu.