Hoe is het nu met Eline?

Eline (37) kreeg in 2018 de diagnose borstkanker. Er zaten meerdere tumoren in beide borsten, met uitzaaiingen naar haar oksels. Vanaf dat moment staat haar leven, én dat van haar man Daniël en hun 3 kleine kinderen, compleet op z'n kop. 

Zó kwaad

“Met het lelijkste servies dat ze kon vinden stond mijn beste vriendin voor de deur. ‘Hier, ga jij je boosheid maar botvieren. Gooi maar kapot.’ Ik was zó kwaad. Na 8 chemokuren, een dubbele borstamputatie en borstreconstructie, zouden alleen nog bestralingen volgen. Het zou klaar zijn met de polonaise aan mijn lijf. Niet dus. Er zaten nog onrustige cellen, die niet zichtbaar waren op de scans. Die klap zag ik niet aankomen. Ik had zelfs al een feestje gevierd. Maar ineens kwam de angst voor de dood weer om de hoek kijken. Ik moest wéér een chemotraject in.

Mama, ga je dood?

Het moment dat mijn man en ik onze 3 kleine kinderen moesten vertellen dat ik kanker had, was heel zwaar. ‘Mama, ga je dood?’. Een vraag die een kind van 6 nooit zou moeten stellen. Ik had amper tijd om stil te staan bij dat verdriet. Het was schouders eronder en door. Artsen vonden ons dan ook een ongewone verschijning op de afdeling. ‘Jullie stralen zoveel positiviteit en kracht uit,’ zeiden ze vaak. Dat neemt niet weg dat ik ook angst voelde - nog steeds. Die onzekerheid hakt erin, want wat als de kanker terugkomt? Dan is de kans dat ik daarvan genees niet groot. Gelukkig biedt mijn hoofd vaak genoeg weerstand tegen deze gedachten. Kanker is geen keuze, maar de manier waarop je er mee omgaat wel.

Angst versus geluk

Mensen durven niet altijd te vragen hoe het gaat. Maar ik ben eigenlijk altijd blij als iemand dat wel doet. Zoals laatst, toen een vriend tijdens een etentje – na een paar glazen wijn – vroeg: ‘Je ziet er zo goed uit, maar hoe gaat het nou écht?’ Ik voel me goed, al blijft het wel zoeken naar balans. Ik word soms wakker in het lijf van een oude vrouw. Stijf en overal pijn, doordat ik door hormoontherapie vervroegd in de overgang kom. Dat alleen ik weet hoe het voelt, maakt het traject af en toe eenzaam. Erover praten helpt. Met mijn man bespreek ik mijn angst, maar vaker mijn positieve gevoel. Ook mijn inner circle neem ik mee in het proces. ‘Zouden jullie mijn borsten willen zien?’ vraag ik ook regelmatig. Ze zijn nog wel een beetje kaal zonder tepel, maar de chirurgen hebben het goed gedaan. Het feit dat ik zo openhartig mag zijn en me gesteund voel door mijn omgeving, voelt als puur geluk. Daardoor kan ik de wereld aan.
 

Niks meer uitstellen

Kanker zet je leven op z’n kop. Tegelijkertijd zorgt het ervoor dat je ineens heel bewust in het leven staat. Tegen mensen die zeggen: ik heb weer 3 avonden achter de laptop gezeten, niet gesport en m’n kinderen nauwelijks gezien, zeg ik nu: 'waar ben je mee bezig? Wat is nou écht belangrijk?' Dat was voor mijn ziekte anders. Ik nam amper de tijd om over het leven na te denken, leefde gewoon m’n leven met m’n jonge gezin. Maar nu ik weet dat de dood ineens dichterbij kan zijn dan je denkt, realiseer ik me dat het leven niet gaat over werken. Het gaat over mooie dingen beleven, met ons gezin, familie en vrienden in mijn geval. En waar ik eerst weleens twijfelde - zullen we wel of niet verbouwen, wel of niet een mooie reis maken – denk ik nu: ik stel niks meer uit. Ik wil genieten, gelukkig zijn, leven! En wel nú.
 

Mooie toekomst

Ik hoop op een mooie toekomst. Voor mezelf en voor alle andere mensen die met kanker te maken hebben. Ik vind het daarom ongelooflijk goed dat 80.000 collectanten de tijd nemen om zich voor een ander in te zetten. Hiermee zorgen zij dat mensen zoals ik een toekomst krijgen. Kanker zou niet meer ongeneeslijk mogen zijn."