Remona verloor haar grote liefde Marc

‘Verdriet voel ik vaak op momenten van intens geluk’

Remona de Hond-Fransen (35, oud-atlete en fysiotherapeut) verloor op 3 juni 2020 haar grote liefde Marc de Hond (42, presentator en theatermaker) aan de gevolgen van kanker.
Op de eettafel brandt een waxinelichtje met daarop een zwart-witfoto van een breed lachende Marc. Daarboven de woorden: ‘Voordat je geboren wordt is er niets, nadat je dood bent is er niets. Er tussenin zit de attractie. Wat onnoemelijk verdrietig dat die van mij nou net op het hoogtepunt moest stoppen.’

Topsporter kwam naar boven

Remona: “Het is eind 2018 als we te horen krijgen dat Marc blaaskanker heeft. Op dat moment kwam meteen de topsporter in ons naar boven. We startten direct met de voorbereiding op de chemobehandeling, vroegen een second opinion aan en lieten ons adviseren door een diëtist. Mijn schoonvader adviseerde ons: ‘Focus je op de behandeling. Alle kracht die je tijdens je ziekte aan werk besteedt, kun je niet gebruiken voor genezing,’. Marc zegde al zijn theatershows af. Hij vond dat verschrikkelijk, maar er was geen andere optie. Beter worden was het enige dat telde. Niets in ons achterhoofd dacht toen dat het 17 maanden later ook mis kon gaan.

We vierden echt het leven

Weer slecht nieuws

Ik ken niemand die zo goed met tegenslagen kon omgaan als Marc. Hij bedacht snel ‘hoe moeilijk deze tijd ook gaat zijn, we blijven leuke dingen doen’. Het hoefde niet met toeters en bellen, als er maar iets was om naar uit te kijken. Met de kinderen naar een pretpark, zwembad of speeltuin bijvoorbeeld. Dat was zijn houvast. 
In april 2019 werd hij geopereerd. De tumor was weg, maar een aantal maanden later kregen we weer slecht nieuws. Er zaten uitzaaiingen in zijn buikholte. Artsen konden Marc niet meer genezen, maar wel extra tijd geven door immunotherapie. ‘Misschien nog 2 jaar,’ zeiden ze. ‘Als het aanslaat.’ Vlak voor onze bruiloft ging Marc het traject in. Bijna niemand wist dat hij niet meer beter zou worden. We wilden niet dat er een droevige sluier over de dag hing. Marcs motto was dan ook ‘laten we niet wachten op het licht aan het eind van de tunnel, maar zelf de lichtjes ophangen’. Dat deden we. We vierden echt het leven.

Alles is liefde

Onze relatie veranderde door het ziekteproces. Ik was niet alleen Marcs vrouw, maar werd ook zijn mantelzorger. Ik deed dat vol liefde en overgave, maar in het begin was het niet per se leuk. Soms was ik moe, wilde ik lekker op bed liggen en samen tv-kijken, maar dat ging niet. Marc had steeds meer hulp nodig. Elke avond verzorgde ik een lastige wond op zijn been. Ik was best onzeker, bang dat ik het niet goed deed. Maar Marc gaf me vertrouwen. Ook op de momenten dat ik dacht: houd ik dit nog 2 jaar vol? Toen de wondverzorging me ging tegenstaan, schakelden we de thuiszorg in. En toen kwam corona, waar we heel bang voor waren, waardoor ik alles toch weer op me nam. Ik kreeg een spoedcursus wondverzorging van een fantastische wondverpleegkundige. Mijn spanning verdween en de verzorgmomenten veranderden in mooie, intieme momenten, waarop we gewoon gezellig kletsten.

Ik denk dat Marc heel trots op ons is.

Ik ben er klaar voor

Over de dood spraken we niet veel, maar op 6 april was daar geen ontkomen meer aan. De arts kwam met het allerslechtste nieuws. De kanker was uitgezaaid en ze konden niets meer doen. Per direct werd de immunotherapie stopgezet. Hoelang Marc nog had, wisten we niet. Weken? Dagen? Geen idee. Maar hij zette meteen de knop om ‘Dit staat ons te wachten en jij moet het gaan doen.’ In de tijd die restte wilde hij mij zo goed mogelijk voorbereiden op een leven zonder hem. Hij vertelde steeds hoe sterk ik ben, dat ik geen foute keuzes kan maken én dat het goed komt met de kinderen als ze onvoorwaardelijke liefde krijgen. Want dát was mijn grootste angst: hoe ga ik het zonder hem doen met 2 jonge kinderen? Door heel veel te praten gaf hij me vertrouwen in de toekomst. Ik was er klaar voor, dat merkte hij ook. In zijn laatste dagen draaiden de rollen om. Ik gaf hem vertrouwen en vertelde dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. ‘Het komt goed, wij kunnen dit aan. Je kunt rustig gaan.’

Afscheid nemen met een traan én een lach

Het afscheidsproces was intens. Een paar weken voordat Marc stierf belde de oncoloog nog dat hij mee kon doen aan een trial. Daar had hij nog wel oren naar. Totdat de arts zei dat het weer een palliatieve behandeling zou zijn. Marc was toen heel stellig: ‘Of ik 42 of 43 word maakt me geen reet uit. Ik zie mijn kinderen opgroeien of niet.’ Hij wilde geen dagen aan het leven toevoegen, maar leven aan de dagen. En dat deed hij, tot op het laatst. We bestelden eten bij zijn favoriete restaurant, speelden spelletjes en zongen liedjes rondom zijn bed. Het was geen droevige bende thuis, zeker niet. Tegen vrienden en familieleden die afscheid kwamen nemen, zei Marc ook: ‘We gaan nu niet zitten huilen, hoor. Vertel maar een leuk verhaal over wat we vroeger hebben meegemaakt.’ Dat deed hij zo goed. Daardoor nam iedereen afscheid met een traan én met een lach.

Hij wilde geen dagen aan het leven toevoegen, maar leven aan de dagen

Herinneringsdoos

Doordat Marc en ik samen hebben gerouwd om de toekomst zonder hem, heb ik het idee dat ik nu al een deel heb verwerkt en geaccepteerd. Wat mij veel troost geeft is dat Livia (4) en James (2) hun vader ook echt goed gaan leren kennen. In Marcs laatste weken rondde hij zijn boek af, filmde hij een afscheidsspeech en vulde hij een herinneringsdoos voor onze kinderen. Elk jaar krijgen ze van hem nog een verjaardagskaart en cadeautje. En dan zijn er nog de dozen vol met interviews waarin hij ooit stond, de 13 interviews die zijn opgenomen in het theater vlak voor het slechte nieuws én zijn computer met 12 harde schijven waarop video’s staan. Ik kon lange tijd geen bewegend beeld van hem zien, dat was te pijnlijk. Maar onlangs ben ik begonnen met sorteren. Ik zie het als een belangrijke taak om zijn vuur aan onze kinderen door te geven. Hij laat zoveel liefde na.

Waterproof mascara

Het besef dat verdriet en geluk samengaan, maakt het gemis dragelijker. Verdriet voel ik vaak op momenten van intens geluk. Als Livia en James lekker aan het spelen zijn bijvoorbeeld of als we cupcakes bakken. Dan wil ik dat Marc erbij is, dat hij kan zien hoeveel lol we samen hebben. Ik denk dat hij trots is. Zijn grootste wens was dat wij de lichtjes blijven ophangen en dat is precies wat we doen. We gaan door, maar pff… ik mis hem. Ik mis zijn gekke grapjes. Ik mis de momenten waarop hij de muziek en discolampen aanzette en we met z’n vieren door de woonkamer dansten. Ik mis hem ’s avonds, wanneer de kinderen slapen, en ik altijd tegen hem aankroop in bed. Marc was zo’n bijzondere man. Door hem laadde ik op. Ik hoop dat het gemis en verdriet dan ook niet weggaan, maar dat mijn tranen wel minder worden. Waterproof mascara is nu nog elke dag mijn beste vriend.”