Kanker en emoties: het verhaal van Martin

‘‘Kanker laat zijn sporen na’’

Martin (52): “In 2014 ging het mis toen ik met een groepje vrienden tijdens de ColSensation fietsend de Mont Ventoux beklom. Nota bene om geld op te halen voor KWF. Nadat ik de berg van alle 3 de kanten had beklommen - dat doet een beetje wielrenner - trakteerde ik mezelf op een biertje op een Frans terras. Ineens voelde ik me niet goed. Was het suikertekort? Had ik mijn lijf te veel uitgeput? Terug in mijn hotel kreeg ik een epileptische aanval. Ik werd naar een ziekenhuis in Marseille vervoerd. Daar bleek dat er een gezwel ter grootte van een kipfilet in mijn hoofd zat. Dat zorgde voor kortsluiting in mijn hersenen. En verklaarde de epileptische aanval. Of was er nog meer aan de hand?

Agressieve tumor

Terug in Nederland werd er een biopt genomen. De uitslag daarvan kwam aan als een directe rechtse. De neuroloog vertelde dat ik een agressieve hersentumor had. Met een levensverwachting van 3 maanden tot 1 jaar. Die 3 maanden waren snel voorbij. Ik was druk met mijn behandeling. Maar toen die 1-jaar-grens in zicht kwam had ik het moeilijk. Het voelde alsof ik de dag erna niet meer wakker zou worden. Alsof je vol op je kaak getroffen wordt.’

Kanker heeft me veranderd

Inmiddels zijn we 6,5 jaar verder. Kanker en de behandelingen hebben hun sporen achtergelaten: vermoeidheid, slechte concentratie, kort lontje, slecht kortetermijngeheugen. Het zal voor veel kankerpatiënten herkenbaar zijn. 
Maar nu is onlangs ook mijn huwelijk gesneuveld. Dat zal niet alleen aan de kanker liggen - 1 op de 3 huwelijken strandt volgens mij - maar dat hele ziektetraject heeft er absoluut geen goed aan gedaan. 

Psycholoog

Ik heb verschillende periodes gehad dat het fysiek en mentaal heel slecht met me ging. Mijn wereldje was af en toe zo klein. Er is zelfs een periode geweest dat ik suïcidale gedachtes had. Maar de hele dag in bed liggen was ook geen optie. Ik moest toch op de een of andere manier verder met mijn leven. Voor mijn gezin, ouders en vrienden. Daar heb ik hulp van een psycholoog bij gehad.

Steun van vrienden

Ik heb ontzettend veel steun gehad van goede vrienden. Mannen waar ik midden in de nacht bij kon aankloppen als dat nodig was. Zonder hun steun was ik er waarschijnlijk niet uitgekomen. Met mijn vrienden praat ik makkelijker over zware onderwerpen dan met mijn ouders. Die denken meteen dat je de volgende dag doodgaat. En mijn gezin wilde ik ook niet constant belasten met al die negatieve gedachtes. Mijn vrienden wisten precies hoe ze me uit die negatieve spiraal konden trekken. Even samen naar de kroeg. Verstand op nul en overschakelen naar een andere mindset. Voor mij werkte dat. 

Lee Towers

Mijn tumor zal hoe dan ook terugkomen. Maar daar ben ik niet zo mee bezig. Wel dat ik goed op mezelf moet passen. Spanning kan snel tot epileptische verschijnselen leiden.
Af en toe denk ik nog wel eens aan mijn ontmoeting met Lee Towers. Het was in de lift in het ziekenhuis. Ik had net mijn diagnose gehoord. Hij legde een hand op mijn schouder en zei: ‘Je hebt denk ik slecht nieuws gehad. Sterkte en het komt vast allemaal goed’.”