Kelly: "Ik overtuig mijzelf nog dagelijks dat het goed komt"
2020 zou fantastisch worden voor Kelly (33). Ze zegde haar baan op en vertrok op wereldreis met man en haar 2 jonge dochters. Vier weken later waren ze vanwege Covid19 weer terug. Kelly: “We verbleven 4 maanden bij familie, daarna konden we weer in ons eigen huis terecht. Ik had een nieuwe baan, de kinderen konden weer naar school en de opvang, alles leek weer normaal. Toch niet... In juli kreeg ik de diagnose borstkanker. Een triple negatief mammacarcinoom met verspreiding naar de lymfen in de oksel en borstbeen.”
Zwaar jaar
Een zwaar jaar van behandelingen met onder andere chemopillen, bestralen, operatie, stamceltransfusie en nog meer chemotherapie volgt. “Ik ben nu ruim een jaar verder. Het gaat goed met me. Althans... Ik ben moe, kan me slecht concentreren, heb last van mijn gewrichten en mijn voeten voelen constant alsof ze net een marathon hebben gelopen. En dan is er nog de angst. Ik overtuig mijzelf nog dagelijks dat het echt wel goed komt. Dat ik de komende cruciale 7 jaar gewoon doorkom zonder weer ziek te worden.”
Neveneffecten
“Je verliest van alles tijdens zo een traject. Van rust in je hoofd, zelfverzekerdheid, controle of vertrouwen op je lichaam. Tot je fysieke borst, je vruchtbaarheid, gevoel in je bovenarm/oksel, flexibiliteit in je arm/schouder en je haar.
Wanneer ik één van deze dingen zou verliezen zonder het hele ziektetraject zou ik er bij ieder individueel ding gebroken van zijn. Nu zijn het de neveneffecten van iets veel ergers waardoor je het voor lief neemt. ‘Whatever it takes’, zei ik vaak. Alles om bij mijn lieve man en kindjes te kunnen blijven.
Nu het meest heftige van het traject voorbij is, begint de rouw. Rouwen omdat ik zonder al die dingen niet meer ben wie ik was. Rouwen om de toekomst die ik voor ogen had met een derde kindje.
Voor buitenstaanders lijkt het alsof ik weer de oude ben. Ik zie er gezond uit en probeer mijn oude leven weer op te pakken. Maar, mijn oude leven, dat bestaat niet meer. Ik ben niet meer de oude ik. Mijn dag bestaat uit me beter voelen dan op andere momenten afgelopen jaar, tot momenten met angst voor de dood of angst voor het leven. Doordat ik mee kon doen aan een studie is mijn overlevingskans gestegen naar 75%. Dat voelt als graaien in een bak met 4 ballen waarvan er 1 niet goed is. Die ene bal die betekent dat het terugkomt, met daarbij dan grote kans dat er geen behandeling meer mogelijk is. De artsen hebben mij nogal duidelijk meegegeven dat vooral de aankomende 3 jaar van de 7 het meest kritisch zijn. Dat dat de periode is waarbij de kans op terugkeer het grootste is.
Zoeken naar het nieuwe normaal
Wie ben ik dan nu? Wat kan ik nog? Die vragen houden me bezig. Hoe zorg ik ervoor dat ik leef in het hier en nu en er het meeste uithaal? Wat voor werk kan ik doen? Kan ik nog een beetje aan mijn carrière werken als mijn energie- en concentratievermogen ver te zoeken is? Kan ik toekomstplannen maken? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Geen script, geen plan of to-do-list om een succesvolle toekomst te garanderen. Vanaf nu is het leven met onzekerheden en vraagtekens. Ik wil heel graag dat er een finish is, dat ik een afsluiting kan vieren en weer terug kan naar het oude normaal. Maar helaas, nog even niet. Misschien zelfs wel nooit meer. Voor nu ben ik op zoek naar een nieuw normaal en dat kost meer moeite dan ik ooit had kunnen denken.
Maar ik zet het steeds weer in perspectief. Het belangrijkste is dat ik er ben. Dat ik tijd heb gekregen, dat ik mij weer sterk voel, dat ik iedere dag kan knuffelen met mijn kids en kan genieten van alles wat het leven te bieden heeft.”
Kelly schrijft over haar traject op echtsick.nl
Fotografie: Nynja Dudok Photography
